qwdwqqqqqqq1

          uuewfbg 
            بازدید : 13
          پنجشنبه 07 فروردین 1393
           نظرات (0)
        

و بعد احساس کردم که دلم برای صدا زدنش عجیب تنگ است.. وقتهایی که خیلی دلتنگم..نگرانم..ناراحتم..یا دوستش دارم باید صدایش کنم..بدون هیچ حرف عجیب غریب قبل و بعدش.. بدون پسوند و پیشوند.. باید فقط صدایش کنم..

بعدتر به رابطه ی خودم با اسمها فکر کردم.. به اینکه ادم ها همه برای من از جایی خاص می شوند که اسمشان توی زندگی ام عوش می شوند..نوشین از روزی خاص ترین ادم ِ زندگی من شد که اسمش شد نوش نوش ِ من.. از روزی که هیچکس غیر از من حق نداشت نوش نوش ِ من صدایش کند نوشین برای من رفیق شد.. از روزی که پشت همه حرفهایم فقط اسمش را صدا زدم..

محبوبه از وقتی محبوب ِ ه شد که بدی هایم را تحمل کرد و رفیق ماند..فهیمه از وقتی رفیق همه ِ دیوانه بازی ها و پایه ِ پیاده روی ها و خیابان گردی هایم شد که جودی ابوت شد.. یا مژگان که انشرلی شد.. نجوا از وقتی تکیه گاه شانه هایم شد که مامان غرغروی مهربونم شده بود..از وقتی کارهایم را به او سپردم که مامانم شده بود..

ارمین از وقتی آرمینی شد که تمام خنده هایم را بهش سنجاق کردم..از همان وقت که زیر گوشم میگفت دوستم داره..از همان لحظه ای که با همه شیطنت هایش وسط هیچ بازی نگذاشت من بمیرم و به همه به خاطر من اخم کرد..این وسط مه شید تنها کسی بود که از اول مه شید بود.. که از اول ماه کوچولو بود.. بلکه حتی قبل از امدنش..قبل از تشکیل شدنش..قبل از حتی ذره ای بودنش برای من معجزه بود..این وسط مه شید از اولش خاص بود..

به لوسین فکر میکنم.. به اسمش.. به اسمش که نوشتنش بارها مرا به گریه انداخته..که نشسته ام و برای اسمش هم گریه کرده ام.. و به اسم ها.. به اسم های همه ِ ادمهایی که برایم خاص اند.. و به اسم های خودم.. به خودم که همیشه خدا توی ِ نگاه ِ لوسین گنجشکک کوچولویی هستم که عقاب قصه وظیفه دارد محافظش باشد.. به خودم که اول ها ببعی بودم.. استدلالش را هم نمی دانم.. نه سفید بودم نه فرفری نه تپل.. به بانو بودنم.. به اسمم.. به دنیا دخترم..د ن ی ا .. د ن ی ا ..

ارسال نظر برای این مطلب